Ten temat nie posiada streszczenia.
"Przeznaczenie to kapryśna suka"
Zio
Kapitan z paradise
Licznik postów: 322
Dobra. To mój, załóżmy, pierwszy ficzek. Proszę o konkretne uwagi, no i zainteresowanie.
Fabuła może wydawać się znajoma faną Lost i Heroes. Bo stwierdziłem, że napiszę coś o przeznaczeniu. Fik zawiera spoilery mniejsze lub większe. No, także zapraszam do czytania.
(Tytuł to cytat z Bena z Lost, więc proszę nie mieć pretensji o brzydkie słówko. Btw. Fik będzie zawierał parę wulgaryzmów)
Atak Kumy został stworzony za pomocą słownika łaciny, więc się o to nie czepiać ;x
- Luffy... Luffy, już czas.
Nad Słomianym stała Nami, ubrana w zwiewną i wyzywającą spódniczkę i pomarańczowy top. Na jej twarzy można było odczytać zmęczenie, smutek, trwogę. Kapitan po woli się budził, budził się, choć tego nie chciał. Nie chciał wstawać, nie chciał tego, co miało przyjść. Nie chciał wracać do rzeczywistości, tak bolesnej. Ale musiał. Musiał to zrobić.
- Tak, już, Nami. Powiedz wszystkim, że będę gotów za parę minut.
Gdy dziewczyna wyszła, wstał i zaczął się ubierać. Spodenki, koszulka, która przykryła liczne blizny na torsie. Na koniec kapelusz, cały poszarpany, w wielu miejscach przypalony. Przypomniał sobie tego, który dał mu go. Przypomniał sobie tę scenę, scenę pożegnania z Shanksem, przypomniał sobie też rozstanie z mężczyzną po raz drugi, do głowy pchał się także obraz niedawnych wydarzeń. Chłopak bronił się, nie chciał o tym myśleć. To było bolesne, wręcz straszne. Jego twarz, ta twarz, na której prawie zawsze gościł uśmiech. Wtedy.
- Dość, mam coś ważnego do zrobienia - pocieszył się w myślach i wyszedł z kajuty. Kiedyś drogę do jadalni pokonywał w dwie, trzy sekundy. Czasy się zmieniły. Syn Dragona szedł powoli, miarowo wchodząc po schodach. Nie śpieszył się, wręcz panicznie chciał uciec, chciał znów znaleźć się gdzieś w okolicach Reverse Mountain, chciał znów znaleźć się w czasach, gdy ich przygoda była radosna, beztroska. Gdy nie musieli patrzeć na śmierć towarzyszy, śmierć setek tysięcy ludzi. Nacisnął na klamkę. Wszedł do pomieszczenia. Przy stole siedziała część załogi. Ci, którzy jeszcze się ostali. Na przeciwko drzwi, u szczytu drewnianego mebla siedział Zoro. Ubrany w wojskowe spodnie moro, czarne glany i rozpiętą koszulę koloru khaki, ukazującą szereg blizn. Niektóre się przecinały, inne biegły w jednym kierunku. Wyraz jego twarzy ukazywał spokój w jego wnętrzu. Wiedział, że tak musi być, wiedział, że z decyzją kapitania nie można dyskutować. Po jego prawej siedział Franky. Zawsze wylewny cyborg teraz siedział cicho, patrząc się tępo w ścianę. Miał na sobie czarny garnitur, białą koszulę i krawat koloru marynarki. Tylko rozpięty ostatni guzik nawiązywał do jego dawnego, ekstrawaganckiego stylu. Nawet kiedyś wiecznie nastroszone włosy były teraz uczesane. Po lewej stronie szermierza, na przeciwko mechanika siedziała Margaret, najmłodsza członki załogi. I choć jej staż w załodze był, w porównaniu do innych, niewielki, to ona również dotkliwe odczuła stratę kompanów, zobaczyła, co to znaczy śmierć przyjaciół. Ona również zmieniła swój sposób ubierania. Została wychowana tak, iż nie nigdy nie kryła swoich damskich wdzięków. Wtedy siedziała ubrana w czarne rurki, czarną koszulkę. Na jej młodej, pięknej buzi nie można było ujrzeć najmniejszego uśmiechu. Powoli popijała gorzką herbatę, wpatrując się w fusy, które leniwie opadły na dno. Po drugiej stronie, naprzeciw jej, znajdował się Usopp. Wiecznie radosny strzelec, który potrafił żartować w najtrudniejszych sytuacjach, tym razem dopasował się do reszty. Dalej siedział Brook. Szkielet wyglądał na nieżywego - nie poruszał się, ciągle wpatrując się w jedno miejsce. Oparta o ścianę stała panna nawigator, smutnie patrząc się w stronę kuchni, wyglądała tak, jakby czekała, aż ktoś pojawi się przy kuchence, aż ktoś nałoży jedzenie na talerze, naleje dobrego wina i poda posiłek do stołu. Tuż przy niej, trochę skulony, siedział Kuma. Shichibukai musiał przybrać taką pozycję z racji jego wzrostu. Czekając na przybycie Słomianego relaksował się, czytając biblię. Przez ramię zaglądał mu Garp. Nigdy nie był religijny, ale "jak trwoga to do Boga", więc i on, w takiej chwili, chciał uciułać sobie trochę punktów sympatii u tego Większego. On również nie był tym samym człowiekiem, co kiedyś. Nie śmiał się tak często, chodził raczej przygaszony. W końcu takie były czasy, wszyscy stracili swój dawny entuzjazm, nawet małe dzieci nie żyły już tak sielankowo.
Luffy spoglądnął po wszystkich zebranych w sali. Panowała taka cisza, iż, choć drzwi były zamknięte, można było usłyszeć szum fal, a nawet odgłos palącego się miasteczka, gdzieś na pobliskiej wyspie. Można było usłyszeć krzyki, można było usłyszeć strzały. Słomiany nie chciał nic mówić, nie potrafił. Postanowił, że zrobi to bez słów. Najpierw podszedł do Zoro. I choć ten nigdy nie był wylewny, to obaj rzucili się sobie w ramiona, zostając w takim stanie przez dobre parę minut. Kapitan poczuł, jak łzy spływające po policzku bosmana, sprawiają, iż jego koszula robi się wilgotna. On również nie mógł się powstrzymać. Po kolei żegnał się z każdym kamratem, później ze swoim dziadkiem.
- Już czas - powiedział Kuma i, schylając się, skierował się w stronę drzwi. Za nim poszedł Luffy, Garp i reszta załogi.
Na dworze było pogodnie, wiosenne słońce nieśmiało przebijało się przez chmury. Za sterburtą unosił się dym, wydzielający się z ogarniętej pożarem wyspy. Nagle zaczął padać gęsty deszcz. Świat się zmienił. Jedni twierdzili, że Matka Natura oszalała i to dlatego zmienia swoje "nastroje" tak często. Inni sądzili, że to zemsta za szkody, jakie człowiek jej wyrządził, uważali, iż planeta chce się pozbyć ludzi.
- Trzymajcie się - Luffy dziękował za deszcz, dzięki niemu towarzysze nie widzieli, w jakim stanie był chłopak. To on zawsze był tym, który pocieszał załogę, który dawał im siłę. Teraz sam potrzebował takiego wsparcia. Czekała go najtrudniejsza decyzja w życiu. Najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek musiał zrobić.
- Luffy! Postaraj się! Wierzę, że dasz radę to zrobić! Wierzę, że jesteś w stanie to wszystko zmienić! Wierzę, nie, ja jestem pewna, że dasz radę. Zmienisz to wszystko, to wszystko! To całe gówno. Ten cały pierdolony świat. - postawa Nami zadziwiła wszystkich, to był pierwszy raz, gdy ktoś usłyszał, jak dziewczyna przeklina. Nawigator kontynuowała - Rozumiesz? Nigdy cię już nie zobaczymy, może zaraz znikniemy, może ta rzeczywistość przestanie istnieć. Nie obchodzi mnie to! Wiem, że to jedyny sposób, by dać przyszłość Olivi, Zeffowi. Może uda ci się to wszystko odwrócić, może... - Nami przestała krzyczeć, ściszyła głos - może Sanji znów będzie żył.
- Luffy - podszedł do niego Zoro i wręczył mu małe zawiniątko - otwórz to, gdy będziesz myślał, że na więcej cię nie stać, że osiągnąłeś swoją granicę.
- Panie Luffy - przed szereg wyszedł Brook - wierzę w pana, wierzę, tak samo mocno jak wtedy, gdy walczyliśmy przeciwko Morii. Gdy tam już będziesz, proszę, pozdrów Laboona!
- Luffy - odezwał się Franky - pamiętaj, że robisz to dla nas, dla całego świata, ale jeśli nie chcesz tego zrobić, nie rób. Uszanujemy twoją decyzję. Tacy właśnie są przyjaciele, prawda? Myślę, że Robin postąpiła by tak samo. Ale pamiętaj też, że wierzymy w ciebie, do cholery! Jesteś tym, który ma zmienić świat! Ale nie dlatego, bo jakiś starzec tak powiedział. Zrobisz to, bo robisz to dla nas! Ratowałeś tyle razy nam dupska, nadstawiałeś za nas karku. W Enies Lobby, w Marinefordzie, na Archipelagu.
- Luffy! - wtrącił się Usopp - pamiętaj - a zresztą. Pieprzyć to. Pamiętaj o tym, co powiedziałem ci wtedy, wtedy w Kwaterze! - każdy z kompanów chciał dodać otuchy swojemu kapitanowi. Każdy po kolei mówił mu coś krzepiącego. Ale nikt nie spodziewał się tego, co miała powiedzieć Margaret:
- Luffy, kocham cię - Nagle zrobiło się cicho. Tak jakby wszystko dookoła czekało na reakcję chłopaka. Nastała głucha cisza.
- C-co - Słomiany nie mógł dokończyć zdania, gdyż w jego usta wbiła się amazonka. Przebiła się przez parkan jego zębów i nieśmiało zachęciła partnera do przejęcia inicjatywy. Pirat wahał się chwilę, o chwilę za długo. Dziewczyna postanowiła wycofać się, jednak Luffy na to nie pozwolił. Przytulił ją mocno, jednocześnie wprowadzając swój język do jej gardła. To był jego pierwszy raz. Nigdy wcześniej się nie całował. Takie rzeczy go po prostu nie obchodził. Oczywiście - na początku podróży był na to za młody, za głupi. Jednak gdy wdział, jak jego towarzysze łączą się w pary, przeżywają małe i większe miłostki, zaczęła go brać chęć, żeby mieć drugą połówkę. Tak czy siak - zawsze bezpośredni Luffy miał problemy z wyrażaniem takich uczuć. Margaret wpadła mu w oko dość dawno, parę dni po tym, jak dołączyła do załogi, ale kapitan nigdy nie miał odwagi wyznać jej, co czuję. A wtedy stał i całował się z nią. Choć by początkującym, to mógł stwierdzić, że dziewczyna robi to dobrze. Romantyczną scenę, w deszczu, przerwał Kuma:
- Piracie, nie mam czasu.
Luffy musnął po raz ostatni delikatne wargi dziewczyny i poszedł w stronę cyborga. Nałożył kapelusz na oczy, cała sytuacja robiła się coraz trudniejsza. Była wojowniczka Kuja krzyknęła w jego stronę:
- Chcę mieć z tobą dzieci! Chcę patrzeć, jak się rozwijają, chcę widzieć, jak się z nimi bawisz, chcę dożyć z tobą do starości, chcę całować cię w pomarszczone czoło! Będę na ciebie czekać do końca życia.
- Głupia - cicho szepnął do siebie.
- Jesteś gotów? - zapytał Shichibukai
- A co z tobą?
- Ja umrę.
- Jak to?! - dopytywał się chłopak.
- Z wycieńczenia. Pamiętasz [size=59]1Ursus Shock? Na Thiller Barku? Ta technika zużywa trzysta siedemdziesiąt razy więcej mocy. To mnie wykończy.
- Ale... ale dlaczego to robisz?
- Jestem Pacyfistą. Walczę o pokój. W taki właśnie sposób chcę pomóc w przywracaniu tego stanu.
- A zabijanie w imię Światowego Rządu? - do rozmowy wtrąciła się Nami.
- Uważałem, że tak było słusznie. Wtedy sądziłem, że to jedyna droga, jedyna słuszna. Chyba się myliłem. Nie martw się o mnie, Słomiany, choć umrę, będzie to śmierć chwalebna. Dragon też by tak postąpił.
- Tata?
- Tak. Byłem bliskim współpracownikiem twojego ojca. Jak myślisz - dlaczego wtedy, na Archipelagu, pozwoliłem wam żyć? Przez wzgląd na dawne czasy. Ale dawno temu nasze drogi rozeszły się. Dragon chciał rewolucji, chciał szybkich zmian. Ja miałem inne poglądy - reformy gospodarcze, zmiana Rządu od środka. Dlatego się rozstaliśmy.
- Myślisz, że oddał by życie, by to wszystko odwrócić? - spytał pirat.
- Tak, taki właśnie był. Gdyby teraz żył, chciałby to wszystko naprawić. Gotów?
- Jasne.
- Luffy! Pozdrów Sanji'ego - wyszeptał ze smutkiem Zoro.
- Taa.
- Instrukcję masz w kieszeni, pamiętaj - odezwał się Kuma - a teraz, [size=59]2Tempus in Impetus!
- Żegnajcie!
____
[size=59]1 Niedźwiedzi szok
[size=59]2 Atak na czas
Fabuła może wydawać się znajoma faną Lost i Heroes. Bo stwierdziłem, że napiszę coś o przeznaczeniu. Fik zawiera spoilery mniejsze lub większe. No, także zapraszam do czytania.
(Tytuł to cytat z Bena z Lost, więc proszę nie mieć pretensji o brzydkie słówko. Btw. Fik będzie zawierał parę wulgaryzmów)
Atak Kumy został stworzony za pomocą słownika łaciny, więc się o to nie czepiać ;x
[size=150]"Przeznaczenie to kapryśna suka"
Rozdział pierwszy: Pilot
- Luffy... Luffy, już czas.
Nad Słomianym stała Nami, ubrana w zwiewną i wyzywającą spódniczkę i pomarańczowy top. Na jej twarzy można było odczytać zmęczenie, smutek, trwogę. Kapitan po woli się budził, budził się, choć tego nie chciał. Nie chciał wstawać, nie chciał tego, co miało przyjść. Nie chciał wracać do rzeczywistości, tak bolesnej. Ale musiał. Musiał to zrobić.
- Tak, już, Nami. Powiedz wszystkim, że będę gotów za parę minut.
Gdy dziewczyna wyszła, wstał i zaczął się ubierać. Spodenki, koszulka, która przykryła liczne blizny na torsie. Na koniec kapelusz, cały poszarpany, w wielu miejscach przypalony. Przypomniał sobie tego, który dał mu go. Przypomniał sobie tę scenę, scenę pożegnania z Shanksem, przypomniał sobie też rozstanie z mężczyzną po raz drugi, do głowy pchał się także obraz niedawnych wydarzeń. Chłopak bronił się, nie chciał o tym myśleć. To było bolesne, wręcz straszne. Jego twarz, ta twarz, na której prawie zawsze gościł uśmiech. Wtedy.
- Dość, mam coś ważnego do zrobienia - pocieszył się w myślach i wyszedł z kajuty. Kiedyś drogę do jadalni pokonywał w dwie, trzy sekundy. Czasy się zmieniły. Syn Dragona szedł powoli, miarowo wchodząc po schodach. Nie śpieszył się, wręcz panicznie chciał uciec, chciał znów znaleźć się gdzieś w okolicach Reverse Mountain, chciał znów znaleźć się w czasach, gdy ich przygoda była radosna, beztroska. Gdy nie musieli patrzeć na śmierć towarzyszy, śmierć setek tysięcy ludzi. Nacisnął na klamkę. Wszedł do pomieszczenia. Przy stole siedziała część załogi. Ci, którzy jeszcze się ostali. Na przeciwko drzwi, u szczytu drewnianego mebla siedział Zoro. Ubrany w wojskowe spodnie moro, czarne glany i rozpiętą koszulę koloru khaki, ukazującą szereg blizn. Niektóre się przecinały, inne biegły w jednym kierunku. Wyraz jego twarzy ukazywał spokój w jego wnętrzu. Wiedział, że tak musi być, wiedział, że z decyzją kapitania nie można dyskutować. Po jego prawej siedział Franky. Zawsze wylewny cyborg teraz siedział cicho, patrząc się tępo w ścianę. Miał na sobie czarny garnitur, białą koszulę i krawat koloru marynarki. Tylko rozpięty ostatni guzik nawiązywał do jego dawnego, ekstrawaganckiego stylu. Nawet kiedyś wiecznie nastroszone włosy były teraz uczesane. Po lewej stronie szermierza, na przeciwko mechanika siedziała Margaret, najmłodsza członki załogi. I choć jej staż w załodze był, w porównaniu do innych, niewielki, to ona również dotkliwe odczuła stratę kompanów, zobaczyła, co to znaczy śmierć przyjaciół. Ona również zmieniła swój sposób ubierania. Została wychowana tak, iż nie nigdy nie kryła swoich damskich wdzięków. Wtedy siedziała ubrana w czarne rurki, czarną koszulkę. Na jej młodej, pięknej buzi nie można było ujrzeć najmniejszego uśmiechu. Powoli popijała gorzką herbatę, wpatrując się w fusy, które leniwie opadły na dno. Po drugiej stronie, naprzeciw jej, znajdował się Usopp. Wiecznie radosny strzelec, który potrafił żartować w najtrudniejszych sytuacjach, tym razem dopasował się do reszty. Dalej siedział Brook. Szkielet wyglądał na nieżywego - nie poruszał się, ciągle wpatrując się w jedno miejsce. Oparta o ścianę stała panna nawigator, smutnie patrząc się w stronę kuchni, wyglądała tak, jakby czekała, aż ktoś pojawi się przy kuchence, aż ktoś nałoży jedzenie na talerze, naleje dobrego wina i poda posiłek do stołu. Tuż przy niej, trochę skulony, siedział Kuma. Shichibukai musiał przybrać taką pozycję z racji jego wzrostu. Czekając na przybycie Słomianego relaksował się, czytając biblię. Przez ramię zaglądał mu Garp. Nigdy nie był religijny, ale "jak trwoga to do Boga", więc i on, w takiej chwili, chciał uciułać sobie trochę punktów sympatii u tego Większego. On również nie był tym samym człowiekiem, co kiedyś. Nie śmiał się tak często, chodził raczej przygaszony. W końcu takie były czasy, wszyscy stracili swój dawny entuzjazm, nawet małe dzieci nie żyły już tak sielankowo.
Luffy spoglądnął po wszystkich zebranych w sali. Panowała taka cisza, iż, choć drzwi były zamknięte, można było usłyszeć szum fal, a nawet odgłos palącego się miasteczka, gdzieś na pobliskiej wyspie. Można było usłyszeć krzyki, można było usłyszeć strzały. Słomiany nie chciał nic mówić, nie potrafił. Postanowił, że zrobi to bez słów. Najpierw podszedł do Zoro. I choć ten nigdy nie był wylewny, to obaj rzucili się sobie w ramiona, zostając w takim stanie przez dobre parę minut. Kapitan poczuł, jak łzy spływające po policzku bosmana, sprawiają, iż jego koszula robi się wilgotna. On również nie mógł się powstrzymać. Po kolei żegnał się z każdym kamratem, później ze swoim dziadkiem.
- Już czas - powiedział Kuma i, schylając się, skierował się w stronę drzwi. Za nim poszedł Luffy, Garp i reszta załogi.
Na dworze było pogodnie, wiosenne słońce nieśmiało przebijało się przez chmury. Za sterburtą unosił się dym, wydzielający się z ogarniętej pożarem wyspy. Nagle zaczął padać gęsty deszcz. Świat się zmienił. Jedni twierdzili, że Matka Natura oszalała i to dlatego zmienia swoje "nastroje" tak często. Inni sądzili, że to zemsta za szkody, jakie człowiek jej wyrządził, uważali, iż planeta chce się pozbyć ludzi.
- Trzymajcie się - Luffy dziękował za deszcz, dzięki niemu towarzysze nie widzieli, w jakim stanie był chłopak. To on zawsze był tym, który pocieszał załogę, który dawał im siłę. Teraz sam potrzebował takiego wsparcia. Czekała go najtrudniejsza decyzja w życiu. Najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek musiał zrobić.
- Luffy! Postaraj się! Wierzę, że dasz radę to zrobić! Wierzę, że jesteś w stanie to wszystko zmienić! Wierzę, nie, ja jestem pewna, że dasz radę. Zmienisz to wszystko, to wszystko! To całe gówno. Ten cały pierdolony świat. - postawa Nami zadziwiła wszystkich, to był pierwszy raz, gdy ktoś usłyszał, jak dziewczyna przeklina. Nawigator kontynuowała - Rozumiesz? Nigdy cię już nie zobaczymy, może zaraz znikniemy, może ta rzeczywistość przestanie istnieć. Nie obchodzi mnie to! Wiem, że to jedyny sposób, by dać przyszłość Olivi, Zeffowi. Może uda ci się to wszystko odwrócić, może... - Nami przestała krzyczeć, ściszyła głos - może Sanji znów będzie żył.
- Luffy - podszedł do niego Zoro i wręczył mu małe zawiniątko - otwórz to, gdy będziesz myślał, że na więcej cię nie stać, że osiągnąłeś swoją granicę.
- Panie Luffy - przed szereg wyszedł Brook - wierzę w pana, wierzę, tak samo mocno jak wtedy, gdy walczyliśmy przeciwko Morii. Gdy tam już będziesz, proszę, pozdrów Laboona!
- Luffy - odezwał się Franky - pamiętaj, że robisz to dla nas, dla całego świata, ale jeśli nie chcesz tego zrobić, nie rób. Uszanujemy twoją decyzję. Tacy właśnie są przyjaciele, prawda? Myślę, że Robin postąpiła by tak samo. Ale pamiętaj też, że wierzymy w ciebie, do cholery! Jesteś tym, który ma zmienić świat! Ale nie dlatego, bo jakiś starzec tak powiedział. Zrobisz to, bo robisz to dla nas! Ratowałeś tyle razy nam dupska, nadstawiałeś za nas karku. W Enies Lobby, w Marinefordzie, na Archipelagu.
- Luffy! - wtrącił się Usopp - pamiętaj - a zresztą. Pieprzyć to. Pamiętaj o tym, co powiedziałem ci wtedy, wtedy w Kwaterze! - każdy z kompanów chciał dodać otuchy swojemu kapitanowi. Każdy po kolei mówił mu coś krzepiącego. Ale nikt nie spodziewał się tego, co miała powiedzieć Margaret:
- Luffy, kocham cię - Nagle zrobiło się cicho. Tak jakby wszystko dookoła czekało na reakcję chłopaka. Nastała głucha cisza.
- C-co - Słomiany nie mógł dokończyć zdania, gdyż w jego usta wbiła się amazonka. Przebiła się przez parkan jego zębów i nieśmiało zachęciła partnera do przejęcia inicjatywy. Pirat wahał się chwilę, o chwilę za długo. Dziewczyna postanowiła wycofać się, jednak Luffy na to nie pozwolił. Przytulił ją mocno, jednocześnie wprowadzając swój język do jej gardła. To był jego pierwszy raz. Nigdy wcześniej się nie całował. Takie rzeczy go po prostu nie obchodził. Oczywiście - na początku podróży był na to za młody, za głupi. Jednak gdy wdział, jak jego towarzysze łączą się w pary, przeżywają małe i większe miłostki, zaczęła go brać chęć, żeby mieć drugą połówkę. Tak czy siak - zawsze bezpośredni Luffy miał problemy z wyrażaniem takich uczuć. Margaret wpadła mu w oko dość dawno, parę dni po tym, jak dołączyła do załogi, ale kapitan nigdy nie miał odwagi wyznać jej, co czuję. A wtedy stał i całował się z nią. Choć by początkującym, to mógł stwierdzić, że dziewczyna robi to dobrze. Romantyczną scenę, w deszczu, przerwał Kuma:
- Piracie, nie mam czasu.
Luffy musnął po raz ostatni delikatne wargi dziewczyny i poszedł w stronę cyborga. Nałożył kapelusz na oczy, cała sytuacja robiła się coraz trudniejsza. Była wojowniczka Kuja krzyknęła w jego stronę:
- Chcę mieć z tobą dzieci! Chcę patrzeć, jak się rozwijają, chcę widzieć, jak się z nimi bawisz, chcę dożyć z tobą do starości, chcę całować cię w pomarszczone czoło! Będę na ciebie czekać do końca życia.
- Głupia - cicho szepnął do siebie.
- Jesteś gotów? - zapytał Shichibukai
- A co z tobą?
- Ja umrę.
- Jak to?! - dopytywał się chłopak.
- Z wycieńczenia. Pamiętasz [size=59]1Ursus Shock? Na Thiller Barku? Ta technika zużywa trzysta siedemdziesiąt razy więcej mocy. To mnie wykończy.
- Ale... ale dlaczego to robisz?
- Jestem Pacyfistą. Walczę o pokój. W taki właśnie sposób chcę pomóc w przywracaniu tego stanu.
- A zabijanie w imię Światowego Rządu? - do rozmowy wtrąciła się Nami.
- Uważałem, że tak było słusznie. Wtedy sądziłem, że to jedyna droga, jedyna słuszna. Chyba się myliłem. Nie martw się o mnie, Słomiany, choć umrę, będzie to śmierć chwalebna. Dragon też by tak postąpił.
- Tata?
- Tak. Byłem bliskim współpracownikiem twojego ojca. Jak myślisz - dlaczego wtedy, na Archipelagu, pozwoliłem wam żyć? Przez wzgląd na dawne czasy. Ale dawno temu nasze drogi rozeszły się. Dragon chciał rewolucji, chciał szybkich zmian. Ja miałem inne poglądy - reformy gospodarcze, zmiana Rządu od środka. Dlatego się rozstaliśmy.
- Myślisz, że oddał by życie, by to wszystko odwrócić? - spytał pirat.
- Tak, taki właśnie był. Gdyby teraz żył, chciałby to wszystko naprawić. Gotów?
- Jasne.
- Luffy! Pozdrów Sanji'ego - wyszeptał ze smutkiem Zoro.
- Taa.
- Instrukcję masz w kieszeni, pamiętaj - odezwał się Kuma - a teraz, [size=59]2Tempus in Impetus!
- Żegnajcie!
____
[size=59]1 Niedźwiedzi szok
[size=59]2 Atak na czas
Najuch
Imperator
Licznik postów: 2,656
Jestem pod miłym wrażeniem. Zastanawia mnie bardzo w jakim jesteś wieku, bo piszesz całkiem nieźle
Styl jest okej, pilot sprawia miłe wrażenie, jednakże szkoda, że prawdopodobnie nie bedzie załogi. Nie wyjaśniasz nic, stawiasz zagadki, serio, jest okej.
Poruszasz temat, bardzo ostatnio popularny tzn. "podróż słomianych nie jest zabawą". To dobrze i źle. ??le, że to już było, ale dobrze, że masz szansę to poprowadzić. Sanji, Chopper i Robin nie żyją... Ciekawe. No nic, liczę na więcej i to w krótkim czasie mam nadzieję. Jeśli dobrze przeprowadzisz historię, będzie serio nieźle
Powodzenia!
Styl jest okej, pilot sprawia miłe wrażenie, jednakże szkoda, że prawdopodobnie nie bedzie załogi. Nie wyjaśniasz nic, stawiasz zagadki, serio, jest okej.Poruszasz temat, bardzo ostatnio popularny tzn. "podróż słomianych nie jest zabawą". To dobrze i źle. ??le, że to już było, ale dobrze, że masz szansę to poprowadzić. Sanji, Chopper i Robin nie żyją... Ciekawe. No nic, liczę na więcej i to w krótkim czasie mam nadzieję. Jeśli dobrze przeprowadzisz historię, będzie serio nieźle
Powodzenia!
RedHatMeg
Piracki oficer
Licznik postów: 661
Dosyć ciekawy fik. Jakos tak mi się widzi, że to będzie historia z wehikułem czasu, co jest moim zdaniem oryginalne, zważywszy na to, że One Piece jeszcze tego nie widziałam.
Poza tym ta miłość Margaret...śmierć Sanjiego i Robin... Zapowiada się ciekawie.
Teraz mały czep.
[ Dodano: 2009-04-14, 06:42 ]
No i czekam co żeś zrobił mojemu rudzielcowi, skoro Luffy rozstał sie z nim drugi raz.
Poza tym ta miłość Margaret...śmierć Sanjiego i Robin... Zapowiada się ciekawie.
Teraz mały czep.
Zio napisał(a):Najpierw podszedł do Zoro. I choć ten nigdy nie był wylewny, to oboje rzucili się sobie w ramiona,"Obaj" a nie "oboje". Oboje to dwie osoby dwóch różnych płci, a to są dwaj faceci.
[ Dodano: 2009-04-14, 06:42 ]
No i czekam co żeś zrobił mojemu rudzielcowi, skoro Luffy rozstał sie z nim drugi raz.
Picia000123
Kapitan z paradise
Licznik postów: 314
Picia000123, 14-04-2009, 08:02
No, bardzo fajna historia, tylko dlaczego jakoś nikt nie woli napisać historyjki o OP w trochę bardziej lekkim nastroju? 
(tzn. nie giną ci dobrzy 
)
(tzn. nie giną ci dobrzy )
Vampircia
Legendarny pierwszy oficer
Licznik postów: 1,499
Nie chce mi się wierzyć, że to twój pierwszy fanfik. Przyznaj się, już coś kiedyś pisałeś 
? Wow, jestem pod wrażeniem, od czego by tu zacząć? Sanji nie żyje, nie fajnie, ale może ożyje Zapowiada się jednak, że będzie bardzo dużo o Luffym, a to lubię. Początek cholernie wciągający, żadnej sielanki, tylko angst i jeszcze raz angst. No może trochę przesadziłeś z tą podniosłością, ale czasem jest trudno wypośrodkować. Zaintrygowało mnie.
? Wow, jestem pod wrażeniem, od czego by tu zacząć? Sanji nie żyje, nie fajnie, ale może ożyje Zapowiada się jednak, że będzie bardzo dużo o Luffym, a to lubię. Początek cholernie wciągający, żadnej sielanki, tylko angst i jeszcze raz angst. No może trochę przesadziłeś z tą podniosłością, ale czasem jest trudno wypośrodkować. Zaintrygowało mnie.
Jolly
Legendarny pierwszy oficer
Licznik postów: 1,506
Jak się wzięłam za czytanie, to myślałam, że nie przebrnę przez pierwszy akapit. Za dużo powtórzeń było jak dla mnie. Ale czytałam, czytałam i było coraz lepiej. Trochę się skrzywiłam, jak pozbawiłeś Zoro jego niezachwianego spokoju. Te łzy jakoś do niego nie pasują. Ciekawie się zapowiada. Ogólnie rzecz biorąc styl dobry, od początku mnóstwo znaków zapytania, co tym bardziej intryguje. Mam nadzieję, że cały fik będzie równie zajmujący, jak część pierwsza.
hehex
Wilk morski
Licznik postów: 65
przez prawie cały fik myślałem tylko (sory za wulgaryzm) kurwa kim jest ta margaret bo juz słyszałem to imie w op aż w końcu była eureka
świetny fik czekam na next part, strasznie mnie zaintrygowało ŚWIETNIE PISZESZ
no i wiesz cały czas do przodu staramy się przede wszystkim
świetny fik czekam na next part, strasznie mnie zaintrygowało ŚWIETNIE PISZESZ
no i wiesz cały czas do przodu staramy się przede wszystkim
Grigorij
Legendarny pierwszy oficer
Licznik postów: 1,334
Kurczę, naprawdę świetne. Żałuję że nie przeczytałem tego od razu jak się tylko pojawiło i zwlekałem 2 dni (niewybaczalne). Nie mogę się doczekać dalszego ciągu, świetny klimat, emocje, wszystko.
Zio napisał(a):Romantyczną scenę, w deszczu, przerwał Kuma:Prawdę mówiąc Kuma też jest piratem - Shichibukai wciąż są piratami.
- Piracie, nie mam czasu.
Picia000123 napisał(a):No, bardzo fajna historia, tylko dlaczego jakoś nikt nie woli napisać historyjki o OP w trochę bardziej lekkim nastroju?O to już się zatroszczył Odachi-sensei.
BlackKuma
Król piratów
Licznik postów: 3,505
grzesiek_blue napisał(a):Picia000123 napisał/a:Otóż to Grzegorzu :]
No, bardzo fajna historia, tylko dlaczego jakoś nikt nie woli napisać historyjki o OP w trochę bardziej lekkim nastroju?
O to już się zatroszczył Odachi-sensei.
Ja również zwlekałem z przeczytaniem, w sumie strasznie długo zawsze zwlekam z zabraniem się za następne fiki, tak jak z mangami na moim kompie
Nie żałuję jednak tego, że w końcu przeczytałem
Bardzo podobało mi się krótko mówiąc, stworzyłeś niesamowity klimat. Mroczno i smutno, lubię takie klimaty :] Nie ma miejsca na śmiech, tylko smutek.
Troje słomianych nie żyje... szkoda, ale tak musiało być w tym fiku, jeżeli by tak nie było to by nie pasowało do klimatu "Wydarzenia po Armageddonie"
Czekam na następną część.
Jeden czep, a raczej duża nieścisłość:
Zio napisał(a):- Jesteś gotów? - zapytał ShichibukaiAtak Ursus Shock to "moc" diabelskiego owocu, więc tu żadnej energii do jego użycia nie potrzeba. Nie kumam tego Zio
- A co z tobą?
- Ja umrę.
- Jak to?! - dopytywał się chłopak.
- Z wycieńczenia. Pamiętasz 1Ursus Shock? Na Thiller Barku? Ta technika zużywa trzysta siedemdziesiąt razy więcej mocy. To mnie wykończy.
Nie ma żadnego poboru mocy, chyba, ze ten jego ostateczny atak wykorzystuje też "cyborgowe" właściwości Kumy.
Zio
Kapitan z paradise
Licznik postów: 322
Dzięki wszystkim za komcie ; *****
No, a wracając do fika. Sprawa jest o wiele trudniejsza niż mi się wydawało. Początkowy zamysł opowiadania miałem już w głowie od dawna, ale wszystko się pokomplikowało i stwierdziłem, że nie będzie tak, jak miało być. Znaczy - może będzie. Ale na razie drugi rozdział trafił do kosza. Do tego w za tydzień mam egzaminy, więc chyba muszę się trochę wreszcie pouczyć. Więc następna część - um, trochę poczekacie, muszę to wszystko przemyśleć i poskładać do kupy. O wiele gorsze jest to, że pcha mi się kolejny pomysł na fik, a tego tak naprawdę nie zacząłem.
Tak, to mój pierwszy fik. Dobra drugi, ale pierwszy to straszna kupa była.
Mam 15 lat, za tydzień 16 ; >
Co do powtórzeń, jeśli ci, Jolly, chodzi o to:
to po prostu mam taki styl. We wszystkich pracach stosuje, tu uwaga, specjalnie powtórzenia (oczywiście mówię o tych zamierzonych, takich jak w podanym fragmencie, bo reszta to oczywiście błędy językowe, ale czasem moja głowa, słowniki zawodzą i nie umiem znaleźć zamiennika) - które, tak mówi moja polonistka, nie są błędami, ale specjalnymi środkami stylistycznymi.
RedHatMeg, poprawione.
Kuma, chodzi o to, że każdy atak zużywa jakąś tam energię. To jak z biciem się - bijesz się i robisz się zmęczony. Imo tak samo jest z tym atakami. Gdyby Kuma ciągle robił te swoje bomby, to po pewnym czasie spociłby się i musiałby przysiąść. A ten atak jest tak męczący, że biedny niedźwiadek umarł ze zmęczenia. I to dosłownie.
No, a wracając do fika. Sprawa jest o wiele trudniejsza niż mi się wydawało. Początkowy zamysł opowiadania miałem już w głowie od dawna, ale wszystko się pokomplikowało i stwierdziłem, że nie będzie tak, jak miało być. Znaczy - może będzie. Ale na razie drugi rozdział trafił do kosza. Do tego w za tydzień mam egzaminy, więc chyba muszę się trochę wreszcie pouczyć. Więc następna część - um, trochę poczekacie, muszę to wszystko przemyśleć i poskładać do kupy. O wiele gorsze jest to, że pcha mi się kolejny pomysł na fik, a tego tak naprawdę nie zacząłem.
Tak, to mój pierwszy fik. Dobra drugi, ale pierwszy to straszna kupa była.
Mam 15 lat, za tydzień 16 ; >
Co do powtórzeń, jeśli ci, Jolly, chodzi o to:
Cytat:Kapitan po woli się budził, budził się, choć tego nie chciał. Nie chciał wstawać, nie chciał tego, co miało przyjść. Nie chciał wracać do rzeczywistości, tak bolesnej. Ale musiał. Musiał to zrobić.
to po prostu mam taki styl. We wszystkich pracach stosuje, tu uwaga, specjalnie powtórzenia (oczywiście mówię o tych zamierzonych, takich jak w podanym fragmencie, bo reszta to oczywiście błędy językowe, ale czasem moja głowa, słowniki zawodzą i nie umiem znaleźć zamiennika) - które, tak mówi moja polonistka, nie są błędami, ale specjalnymi środkami stylistycznymi.
RedHatMeg, poprawione.
Kuma, chodzi o to, że każdy atak zużywa jakąś tam energię. To jak z biciem się - bijesz się i robisz się zmęczony. Imo tak samo jest z tym atakami. Gdyby Kuma ciągle robił te swoje bomby, to po pewnym czasie spociłby się i musiałby przysiąść. A ten atak jest tak męczący, że biedny niedźwiadek umarł ze zmęczenia. I to dosłownie.
BlackKuma
Król piratów
Licznik postów: 3,505
Zio napisał(a):Kuma, chodzi o to, że każdy atak zużywa jakąś tam energię. To jak z biciem się - bijesz się i robisz się zmęczony. Imo tak samo jest z tym atakami. Gdyby Kuma ciągle robił te swoje bomby, to po pewnym czasie spociłby się i musiałby przysiąść. A ten atak jest tak męczący, że biedny niedźwiadek umarł ze zmęczenia. I to dosłownie.No chyba, ze tak to tłumaczysz, w końcu to twój fik
Mnie jednak dalej nie pasuje to, bo np. Enel podczas walki z Luffym nie był zmęczony używaniem swoich mocy owocu, nie sprawiało mu to żadnego problemu, czy był to słaby, czy bardzo potężny atak. Był zmęczony samą walką, a nie korzystaniem z mocy owocu.
Nie było widać, żeby używanie ataków Goro Goro sprawiało mu jakąś trudność, czy powodowało zmęczenie.
Jeszcze jedna sprawa, o której chciałbym napomknąć.
Jak doczytałem do fragmentu o Margaret to wcale nie byłem zaskoczony :] Tego się spodziewałem, jeżeli Zio wprowadzi jakiegoś nowego członka załogi, to będzie to Margaret
Jolly
Legendarny pierwszy oficer
Licznik postów: 1,506
Zio napisał(a):Co do powtórzeń, jeśli ci, Jolly, to po prostu mam taki styl. We wszystkich pracach stosuje, tu uwaga, specjalnie powtórzenia (oczywiście mówię o tych zamierzonych, takich jak w podanym fragmencie, bo reszta to oczywiście błędy językowe, ale czasem moja głowa, słowniki zawodzą i nie umiem znaleźć zamiennika) - które, tak mówi moja polonistka, nie są błędami, ale specjalnymi środkami stylistycznymi.
Owszem, to jest środek stylistyczny używany, by podkreślić coś istotnego. Ale co za dużo, to niezdrowo. Przynajmniej moim zdaniem. No ale cieszę się, że przynajmniej używasz tego świadomie :)
Najuch
Imperator
Licznik postów: 2,656
